Was anders/ κάτι διαφορετικό ( Griechisch)

Συνηθίζουμε εμείς οι έφηβοι να μιλάμε για σχέσεις. Σχέσεις κυρίως ερωτικές και μερικές φορές σχέσεις φιλικές. Σχέσεις που ευχόμαστε να κρατήσουν για πάντα. Εγώ αποφασίζω να μιλήσω για μια άλλη σχέση. Για μια σχέση που έχει στιγματίσει την ζωή μου περισσότερο από κάθε φιλική και ερωτική σχέση. Την σχέση που ανέπτυξα με εκείνη, με μια καθηγήτριά μου.

Αναμφισβήτητα, το σχολείο είναι ένα μεγάλο κομμάτι, ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή, στο βιβλίο εκείνο της ζωής, κάθε έφηβου, κάθε ανθρώπου πάνω στην γη αυτή. Ώρες ολόκληρες περνάμε σε αυτό το κτίριο, σε αυτό το κτίριο με τους άσπρους ή γαλάζιους τοίχους, με τα άσπρα θρανία, με τον πίνακα και μια έδρα στην μέση της σχολικής αίθουσας. Στο κτίριο που κάθε τάξη μυρίζει μολύβι και σε κάθε πάτωμα υπάρχει σίγουρα ένα στυλό ξεχασμένο. Εκεί, όπου η αυλή θεωρείται παράδεισος, εκεί όπου ένας ήχος ξυπνά τα παιδιά από τα όνειρά τους και τα προσγειώνει στην πραγματικότητα.

Σε αυτό το μέρος λοιπόν, περνάμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Πολλοί από εμάς ανυπομονούν για τον ήχο του τελευταίου κουδουνιού, άλλοι περιμένουν με ανυπομονησία να έρθει η διδακτική ώρα του αγαπημένου τους μαθήματος. Μεγαλώνοντας, όλα αυτά γίνονται παρελθόν. Η λέξη ''πανελλήνιες'' βρίσκεται εκεί έτοιμη να επιτεθεί στον καθένα. Γίνεται η λέξη αυτή, η μοναδική έννοια των περισσότερων, ο μοναδικός λόγος που ξυπνούν στις 7 για να πάνε στο σχολείο.

Από πάντα ήθελα να γίνω δασκάλα. Να μεταδώσω την αγάπη μου για κάτι σε άλλους ανθρώπους, σε παιδιά, να μοιραστώ την αγάπη αυτή και γιατί όχι να την διπλασιάσω. Και γι αυτό πάντα θαύμαζα και πρόσεχα τους δασκάλους και τους καθηγητές μου όταν μιλούσαν. Γιατί πίστευα πως αυτό που έκαναν ήταν ιερό, πίστευα ότι ήταν αυτό που ήθελα και εγώ με την σειρά μου να κάνω.

Ήταν Σεπτέμβρης... Το πρώτο κουδούνι είχε ήδη χτυπήσει. Είχαμε μπει ήδη σε σειρές... Ο ιερέας είχε ήδη φτάσει, ο αγιασμός είχε ήδη ξεκινήσει. Απέναντί μας, οι καθηγητές μας. Ντυμένοι, στολισμένοι, με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη. Λίγο πιο πέρα, λίγο πιο μακριά από τους καλοντυμένους και χαμογελαστούς καθηγητές, στεκόταν εκείνη. Η κυρία μου. Την παρατηρούσα καθ'όλη την διάρκεια του αγιασμού. Ένιωθα πως μου έμοιαζε... Ένιωθα πως αισθανόταν ακριβώς όπως εγώ. Και δεν έπεσα έξω ούτε λεπτό.

Η γυναίκα εκείνη, με το μελαγχολικό χαμόγελο στα χείλη, έγινε η καλύτερή μου φίλη. Μια φίλη που τίποτα δεν είχε να ζηλέψει από τις φίλες που είχα στην ηλικία μου. Αντίθετα, συνδύαζε την σοβαρότητα με το αστείο. Κάθε μέρα προσπαθούσα να κάνω το μελαγχολικό χαμόγελο να εξαφανιστεί από τα χείλη της. Δεν το άξιζε. Η γυναίκα αυτή, ενσάρκωνε στο πρόσωπό της την έννοια του ''καλού δασκάλου'' ακριβώς όπως εγώ τόσα χρόνια την αντιλαμβανόμουν. Ήταν πάντα δίπλα μου, ποτέ απέναντί μου. Δεν μου έδειξε ποτέ μόνο έναν δρόμο, γιατί η ζωή δεν είναι μονόδρομος. Μου έδειξε πολλούς, και με άφησε να διαλέξω τον δρόμο της καρδιάς μου.

Η γυναίκα αυτή, δεν με άφησε λεπτό. Με εμπιστεύτηκε περισσότερο από τον καθένα και πίστεψε σε εμένα. Το σημαντικότερο, αγαπημένοι μου δάσκαλοι, είναι να πιστέψετε στο παιδί.

Δεν ξέρω αν έχει και άλλους αγαπημένους μαθητές. Μακάρι να έχει γιατί τότε επιβεβαιώνεται και μια άλλη σπουδαία αρετή του καλού εκπαιδευτικού: '' Ο καλός δάσκαλος έχει την ιδιότητα να κάνει τον κάθε μαθητή να νιώθει πως είναι ο αγαπημένος του''.

Είμαι πολύ τυχερή που σας έχω κυρία. Και θέλω να συνεχίσω να σας έχω. Ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου να βρεθώ, θα είστε η πρώτη που θα καλέσω να με δει σε μια σημαντική στιγμή της ζωής μου γιατί πολύ απλά ήσασταν η πρώτη που κοιτάξατε μέσα μου, που είδατε ποια πραγματικά είμαι.

Για πάντα μαζί λοιπόν. Ή μάλλον για όσο μπορούμε. Το για πάντα είναι πολύς καιρός και με τρομάζει.

Ευχαριστώ για όλα, μα πάνω από όλα ευχαριστώ που υπάρχετε.

* Η γερμανική βερσιόν έρχεται.